Het grootste voordeel van het stoken op een hoge temperatuur, zoals ik doe, is de simpele samenstelling van de glazuren. Houtas uit de oven, klei en veldspaat en je hebt een glazuur (zie schaal op de foto op de pagina Over mijzelf. Het hout is makkelijk gevonden in de vorm van pallets, kuubskisten en ander ongeverfd afvalhout. Laat de vlammen het werk maar doen. Hoe natuurlijker hoe mooier.

Daarnaast heb je met open vuur altijd onverwachte effecten van vlammen of as die neerslaat op de potten. Tot enkele jaren geleden maakte ik gewoon geglazuurd steengoed gebruiksgoed, maar daar was ik een beetje op uitgekeken.

Dus ben ik begonnen met zout- en soda glazuren. De potten worden van binnen geglazuurd, aan de buitenkant is hoogstens een sliblaag aangebracht. Wanneer de oven eenmaal boven 1250 graden is, wordt zout en/of soda ingebracht. In mijn geval gemengd met zaagsel of kalk om een betere verdeling te krijgen of opgelost in heet water en ingespoten.

Zout of soda smelt en verdampt bij die temperatuur en de natrium reageert met de kwarts van de klei of het slib tot een transparante glazuurlaag.

Behoorlijk onvoorspelbaar, maar afhankelijk van plaats in de oven, sliblaag en hoeveelheid zout of soda, soms met hele mooie resultaten. Op de foto zie je de testringen van klei die uit de oven gehaald worden om te bekijken hoeveel glazuur al gevormd is.

Gebruikte kleisoorten: Franse gres, Westerwald, porselein.

Een diertje dat mij zegt of de temp al bereikt is, namelijk als het kegeltje smelt.

Twee setjes ringen na de stook. Vooraan de laatste, met goed glazuur erop.